تأثیر غلظت نانوذرات دی اکسید تیتانیوم، سیلیکا و دمای فرآیند بر خواص آبگریزی بتن

چکیده در تحقیق حاضر، تاثیر غلظت نانوذرات سیلیکا و دی اکسید تیتانیوم، روش تولید و دمای فرآیند بر خواص آبگریزی بتن مورد مطالعه قرار گرفته است و شرایط بهینه معرفی گردید. در روش ریخته گری محلولی غلظت نانوذرات و دمای خشک شدن دو عامل تاثیرگذار بر خواص نهایی می باشد و تشریح عملکرد پوشش های ابرآبگریز که در کار حاضر به تفصیل مورد بررسی قرار گرفته است. این روش تهیه پوشش های آبگریز، یک روش ساده ارزان و به تجهیزات خاصی نیاز ندارد. نتایج حاکی از آن است که زاویه تماس هر چه بالاتر باشد، سطح آبگریزتر خواهد بود. بطوری که اگر این مقدار به 150 تا 180 درجه برسد سطح ابرآبگریز خواهد شد. در زاویه 90 تا 120 درجه سطح به آبگریزی خواهد رسید و جهت بررسی خواص آبگریزی، پوششی ابرآبگریز و آبگریزی از نانوذرات سیلیکا و نانوذرات دی اکسید تیتانیوم، بر روی بتن تهیه شد و خواص آن تحلیل گردید. بطوری که غلظت نانوذرات در پوشش مهمترین نقش را در آبگریزی و ابرآبگریزی ایفا می کنند با توجه به خاصیت آبدوستی نانوذرات دی اکسید تیتانیوم هر چه غلظت آن در پوشش بالاتر رود از آبگریزی پوشش کاسته می شود و نانوذرات سیلیکا سبب بهبود آبگریزی شدند. در ادامه جهت تعیین آبگریزی پوشش از طریق آزمون تست زاویه تماس ca))، مورفولوژی ایجاد شده در سطح از طریق دستگاه میکروسکوپ الکترونی روبشی (sem) مورد مطالعه قرار گرفت. واژه های کلیدی: سیلیکا، دی اکسید تیتانیوم، ریخته گری محلولی، بتن، پوشش های آبگریز